Diagnose

Er bestaan verschillende diagnostische methodes om het syndroom van Asherman te diagnosticeren. Hysteroscopie is de gouden standaard volgens verschillende studies en ook de classificatiesystemen zijn gebaseerd op hysteroscopische beelden. Bij een hysteroscopie wordt via transcervicale weg in de baarmoeder gekeken door middel van een hysteroscoop. Hysteroscopie wordt niet enkel voor de diagnose maar ook therapeutisch gebruikt. Het toont de aanwezigheid, omvang en graad van de adhesies aan. Ook de kwaliteit van het endometrium kan via deze weg bestudeerd worden.

De graad van de adhesies wordt bepaald aan de hand van het gekozen classificatiesysteem. Er is geen overeenstemming over één systeem dat wereldwijd gebruikt wordt. In de wetenschappelijk literatuur wordt vaak verwezen naar de classificatie van de ‘American Fertility Society’, deze beschrijft volgende drie groepen:

  • Milde ziekte: weinig verklevingen, waarbij minder dan één derde van de baarmoederholte betrokken is. Dit komt voor bij normale menstruatie of hypomenorroe.
  • Matige ziekte: filmachtige en dichte verklevingen, waarbij één derde tot twee derde van de baarmoederholte betrokken is, met het voorkomen van hypomenorroe.
  • Ernstige ziekte: dichte verklevingen, waarbij meer dan twee derde van de baarmoederholte betrokken is, met het voorkomen van amenorroe.

Hysteroscopie, indien beschikbaar, zou steeds als eerste optie moeten gekozen worden om het syndroom van Asherman te diagnosticeren. Als dit geen mogelijkheid is, zijn hysterosalpingografie en sonohysterografie de beste alternatieven.

Ernstige gevallen van syndroom van Asherman hebben meer dan één diagnostische methode nodig om de omvang en prognose er van te kunnen inschatten. Wanneer de baarmoederholte volledig belemmerd is zijn hysterosalpingografie, sonohysterografie en hysteroscopie te gelimiteerd om dit te kunnen diagnosticeren. In deze gevallen komt magnetic resonance imaging (MRI) van pas.

diagnose afbeelding

Geraadpleegde bronnen

AAGL Elevating Gynecologic Surgery (2017). AAGL practice report: practice guidelines on intrauterine adhesions developed in collaboration with the European Society of Gynaecological Endoscopy (ESGE). Gynecological surgery, 14(1), 6. doi:10.1186/s10397-017-1007-3

Dreisler, E., & Kjer, JJ. (2019). Asherman’s syndrome: current perspectives on diagnosis and management. Ume, 11, 191-198.

Myers, E. M., & Hurst, B. S. (2012). Comprehensive management of severe Asherman syndrome and amenorrhea. Fertility and sterility, 97(1), 160-164.

Smikle, C., & Khetarpal, S., (2019) Asherman Syndrome. Treasure Island: Statpearls publishing.

Tsui, K. H., Lin, L. T., Cheng, J. T., Teng, S. W., & Wang, P. H. (2014). Comprehensive treatment for infertile women with severe Asherman syndrome. Taiwanese Journal of Obstetrics and Gynecology, 53(3), 372-375.